Inleiding

Verlies van een dierbare is het ergste wat je kan overkomen.
Er is sprake van verlies van een dierbare , die je niet wilt missen.
Dit gaat gepaard met emoties, die je in beslag nemen. Dat is passend bij het doormaken van rouw. Veelal vindt er voldoende steun plaats in je eigen omgeving door familie en vrienden. Op een gegeven moment pakt ieder de draad van het leven weer op, terwijl dit voor jou nog niet kan en kun je het gevoel hebben dat er meer gesprek over het verlies nodig is.

Vindt dit verlies plaats na suïcide dan is dit het ergste wat je kan overkomen.
Het abrupt verlies. Ineens worden geconfronteerd met volledige ontreddering.
Het had ook anders kunnen zijn.
Had ik het kunnen voorkomen , schuldgevoel.
Wat is er aan vooraf gegaan. Vaak langdurig stil verdriet, machteloosheid, onvermogen om de situatie te verbeteren voor die dierbare.

Hoe moet ik verder zonder hem / haar.
Als de dierbare kinderen heeft: Wat betekent dit voor de kinderen? Hoe ga ik om met eigen verlies en hoe steun ik hen om ook het verlies te dragen? Ze hebben de steun nodig van hun ouders.

Vragen die kunnen leven

Als het mijn kind is: Hoe rouwen we samen als ouders en partners. Lukt het ons voldoende elkaar te respecteren in ons eigen rouwproces en toch elkaar te vinden onderweg.

Als het een van mijn ouders is: Hoe ga je verder in het dagelijks leven? Hoe kan ik verder zonder de specifieke rol van mijn gestorven vader/ moeder en de eigen relatie die ik met hem/haar had? Hoe kan ik nu zorgen voor mijn andere ouder?

Zorg is nodig van familie, vrienden, vereniging van gemeenschappen, kerk of club, wijk.

Het kan een periode extra ondersteuning vragen van persoonlijke aandacht , van ontmoeten van anderen die hetzelfde hebben meegemaakt en je met weinig woorden verstaan.

Voorbeelden:

Je verlies is nog niet zo lang geleden. Je probeert de draad van het gewone leven op te pakken, maar het lukt je moeizaam. Je loopt met veel vragen rond. Veel gevoelens passeren . Je hebt behoefte aan erkenning.

Je verlies heeft al enkele cirkels van een jaar doorgemaakt. Je kent de pijnpunten onderweg en je weet wat al lukt en wat herinneringen oproept en het lastig maakt. Je hebt het gevoel dat je weer in balans bent gekomen, maar toch. Het blijft. Gedachten en gevoelens passeren, soms heftig en emotioneel. Dit wordt enigszins begrepen door de mensen om je heen, maar ook weer niet.